Asrın felaketinde ailesini kaybeden, 4 gün boyunca enkaz altında kurtarılmayı bekleyen ve bir bacağını kaybeden Zeynep öğretmen hayata öğrencileriyle tutundu.
Asrın felaketi tüm ailesini hayattan kopardı... Hataylı Türkçe öğretmeni Zeynep Nur Kalkan 4 gün boyunca enkaz altında kurtarılmayı bekledi. Bacağını kaybeden Zeynep Öğretmen acısını yüreğine gömdü, evladı gibi gördüğü öğrencilerine sarıldı.
{ilgili-metin-[{title}Ben öğretmen olarak doğdum. Öğretmen olarak öleceğim gerçekten benim için yazılmış bir şiir gibi, yazılmış bir şarkı gibi{title}{theme}grey{theme}]}
Ben Zeynep Nur Kalkan. 12 Şubat 1989 Yayladağı doğumluyum. 6 Şubat depremi o benim için çok zor bir dönüm noktasıydı. Oğlum kursa gidiyordu, sabah kalkacağım onun tostunu yapacağım koyacağım çantasına... Ama öyle olmadı gece yarısı bir an bir sarsıntı başladı. Çığlık sesleri, kimse yok mu, sesimi duyan yok mu bu bağırtıları duymaya başladım. Dedim ki evet Zeynep Nur yıkılmışız, enkazın altındasın.
"Oyuncak bebek sandım kendi çocuklarımmış"
Nerede olduğumu anlamaya çalışırken iki tane el, dedim ki biri buraya oyuncak bebeğini düşürmüş kendi çocuklarım olabileceği aklıma bile gelmiyor. Diyorum ki 'Allah'ım çocuklarım yaşıyorsa ben de yaşayayım.' Betonların arasına sıkışmış onları ikizlerimin eliymiş sarkan. Bayağı bir uğraştılar, çok uzun sürdü, kaç saat sürdü bilmiyorum. Önce çocuklarımı çıkardılar çünkü onlar benim üstümdeydi. Acil ameliyata aldılar.
"Ayağımın acısını hiç hissetmedim"
Mayıs ayının sonunda çok şükür protez takılmaya başladı. Haziran ayında ben yavaş yavaş protezle yürümeye başladım. Çok zordu sevdiklerim, eşim, annem, erkek kardeşim, 3 güzel evladım, hepsi gitti. Ya ayağımın acısını hiç hissetmedim öyle söyleyeyim size hiç dokunmadı yani.
"Sevgimizi birbirimize göstererek yaraları saracağız"
Ben gerçekten öğretmenlikle hayata döneceğim tekrar bunu anladım. Çünkü çocukların bana öğretmenim demesi, gelip benimle konuşması, gözümün içine bakması. Çok farklı duygular hissettiriyor, seviyorum mesleğimi. İyi ki de bu mesleği seçmişim. İyi ki öğrencilerim var, memleketimde olmak ayrı bir güven duygusu veriyor bana. Burayı bırakıp gidebileceğimi hiç düşünmedim. Anladım ki onlar da sevgiye muhtaç, ben de sevgiye muhtacım böylelikle yaşadığımızı acıları birbirimize sarılarak birbirimize sevgimizi göstererek atlatacağımızı düşünüyorum...
"Öğrenciler elimizdeki fidan"
Peygamber efendimizin bir sözü var kıyamet kopacak bile olsa elinizdeki fidanı dikin. O zaman biz de bu hayattaysak elimizde bir fidan mı var, öğrencilerimiz. Onları en güzel şekilde yetiştirmemiz lazım. Ektiğimiz çiçeği en güzel şekilde nasıl sularsak o da bize öyle karşılık verecek.
Kamera-Dron: Yasin Güngör
Kurgu: Gizem Yılmaz
