Günleri taksim ettik ve koca bir ömür vaat ettiğimiz sevgiliye sadece bir gün ayırdık. Üstelik bu bir günü de kapitalizmin tüketim çığlığına terk ettik
Sevgili candır, ömrümüze ihvandır. Sevgili, eşyanın hayatımıza tahakkümene karşı bizi koruyandır. Oysa biz sevgiliyi koruyup kollamak yerine onu pazar ekonomisinin acımasızlığına terk ettik. Zaten bizim olan bir hayatı bile bize satmaya meyil edip bunu başaranlar en sonunda sevgiliyle satın alabilme arasında da bir ilişki kurmayı başardılar.
Televizyonlarda, radyolarda, gazetelerde, bilboardlarda haykırıyor kapitalizim: Seviyorsanız satın alın, mutlaka satın alın ve ona sevginizi kanıtlayın. Ve biz bu davete uyup sevgimizi ve sevdiğimizi unutup dükkanlara koşuyoruz. Biz dükkanlarda alış veriş yapıp kapitalizmin ceplerini ısıtırken unuttuğumuz sevgili üşüyor. Üşüyor, çünkü sevgimizi sakındığımız sevgiliyi satın aldığımız hiçbirşey ıstamıyor.
Sevgiyi hayatımıza bir yük olarak algılamamızı sağlayan, sevginin öldüğüne ve artık aşk diye bir şeye gerek olmadığına bizi inandıran çağ ve bu çağın ilahı kapitalizm, acaba sevgililer gününü neden bu kadar gündem de tutuyor. Farkında değil misiniz, yine bizi sevdiğimizle vuruyor kapitalizm. Sevgilimizin ve sevgimizin üzerinden ceplerini dolduranlar bizi sevgisiz ve yoksul bırakıyorlar.
Sevgimizi söze dökmeliyiz, sevgi için milyonlar dökmekten daha iyidir bu. Cümleler kurmalıyız onun için sıcacık, kalbe değen cümleler. Cümleyi unutursak cümlemiz üşürüz; çünkü madde ile değiştirdiğimiz cümle maddeye feda ettiğimiz sevgili demektir…
ZEYYAT ŞAHİN
